Honşu (Hondo) Adaları Coğrafyası İklimi Ekonomisi

Japon adalarının en büyüğü (Hondo da denir). 1988’de bir denizaltı demiryoluyla Hokkaido’ya bağlanmış­tır. Batıda Japon denizi, doğuda Büyük Okyanus’la çevrilidir; kuzeyde Tsugaru boğazıyla Hokkaido’dan, gü­neybatıda Şimonoseki boğazıyla Kyuşu’dan, güneyde içdeniz ve Kü boğazıyla Şikoku’dan ayrılır. 230.766 km²’lik yüzölçümü üstünde 96.687.000 (1992) kişi yaşar.

Honşu Coğrafyası

Japon denizine doğru kıvrılarak Fuji Yama kütlesinde (3.776 m) birleşen iki dağ yayı yüzey şekillerinin yönü­nü belirler. Bu iki yayın henüz tü­müyle kaynaşmamış olması, Honşu adasında yer sarsıntılarının ve yanar­dağ patlamalarının sıklığını açıklar. Yüzey şekillerinin karmaşıklığı dört bölge halinde, bir bölünmeye yol açar: Kuzeyden güneye Tohoku; Kanto bölgesi, merkez ve Hokuriku havzaları; Tokai; Kansay ve Çugoku bölgesi.

Tohoku, çöküntü ovalarından olu­şan kesintili iki koridorla ayrılmış, enlemesine üç dağ şeridi (kuzeydo­ğuda billursu Kitakami ve güneydo­ğuda Abukuma dağları ile ortada Üçüncü Zaman’dan kalma son dere­ce volkanik Ovu dağları ve batıda ko­puk Uetsu dağ zinciri) boyunca yayı­lır. Kıyılar birbirinden çok farklı gö­rüntüler sunar: Japon denizi kıyıları, yüksek kumul şeritleriyle çevrilidir; Büyük Okyanus kıyılarındaysa ku­zey ve güneyde taraçalar biçiminde kıyı ovaları (yükseltilmiş kesimler) ile ortada derin ırmak ağızları (sular altında kalan kesim) yer alır.

Kanto bölgesinde, tektonik yükselti­ler merkez ve Hokuriku havzaların­dan kuzeye doğru bir yay çizer. Bu harekete batıda “Japon Alpleri” adı verilen, etkin yanardağların yer aldığı ve vadilerle oyulmuş, 3.000 m’ den fazla yükseklikteki kütle ve sıra­dağlar bütünü eklenir.

Bu dağlar çok sayıda yanardağın (Hakone, Fuji, Yatsutagate, Takeyama, Asama) yükseldiği güney- kuzey doğrultusundaki geniş bir fayla (Fossa Magna’nın batı kenarı) birdenbire kesilir. Çok sayıda göle rastlanmakla birlikte, havza sayısı yalnızca beştir. Doğuda okyanusa açılan geniş Kanto ovası (Tokyo böl­gesi) uzanır. Alüvyonlu taraçalar bu bölgenin üçte ikisini kaplar. Batı kıyı­sıysa, kesintili alüvyon ovalarından oluşan dar bir kordon halindedir. Tokai (Nagoya bölgesi), japon Alpleri’nden başlar. Uzunlamasına tekto­nik kıvrımlar dağlık yükseltiler halinde uzanır ve bir dizi küçük ova meydana getirir.

Kii yarımadası, ortasındaki bir par­çalanmayla Kansay ve Çugoku’nun öteki bölümlerinden ayrılır. Bu hattın güneyinde yüksek dağlar boy verir­ken, kuzeyde (iç kesim) fay çizgileri ve Kansay’daki dört Pliyosen çökün­tüyle (Biva, Kyoto, Nara, Osaka göl­leri) Çugoku vadileri uzanır. Ortala­ma yükselti 800 m’dir ve hiçbir yerde 0   400 m’yi geçmez.

Honşu Adası İklimi

Adanın tümünde geçerli tek bir iklimden söz edilemez. Tohoku ılı­man bir iklimden yararlanır. Batı kıyılarında bol karlı, doğu kıyıların­dan daha yağışlı bir iklim hüküm sürer. Yaz mevsiminde Oyaşiyo akıntısı Büyük Okyanus kıyılarını etkiler (soğuk rüzgârlar ve sisler). Yamaçlar yapraklarını dökmeyen ağaçlardan oluşan bir ormanla kaplı­dır. Hokoriku yaz musonlarının etkisindedir ve burası Japonya’nın en çok yağış alan bölgelerinden biridir. Kanto çok daha az yağış alır ve orta­daki çukur alanlar ülkenin en kurak bölgelerindendir. Yüksekliği az olan her yerde yazlar sıcaktır; yaz başında ve bitiminde en fazla, kışlarıysa en az yağışla bir astropikal iklimden bile söz edilebilir.

Honşu’nun güneyinde, daha yumu­şak bir kış mevsimiyle aynı iklime raslanır. Oyaşiyo akıntısının Honşu’nun kuzeydoğusunu soğutmasına karşılık, Kuroşiyo akıntısının ılık suları batı kıyısının iklimini yumuşa­tır.

Honşu Nüfusu

Nüfus üç büyük merkezde dağılır: Hokuriku, havzalar ve Kanto bölgesi (Japonya yüzölçümünün l/5’i) ülke nüfusunun 1/3’ini barındırır; Tokai genişliği ve nüfus yoğunluğuyla Belçika’ya benzetilebilir. 27.000 m² yüzölçümüne sahip Kansay’da 15.000.000’u aşkın insan yaşar. Tohoku’nun nüfusuysa Japonya’nın geri kalan kesimlerinden yaklaşık iki kat daha azdır.

Honşu Adası Ekonomisi

Honşu’nun her yerinde pirinç ekimi yapılır, ama 38° paralelinin kuzeyin­deki sert kış Tohoku’da ancak tek bir ürün alınmasına yol açar. Pirinç dışında, en çok arpa, buğday, fasulye türleri, soya, darı ile güneyde tatlı patates, çay (Kyoto çayı daha beğeni­lir) elde edilir. Bu arada meyveciliği (elma, üzüm, şeftali, mandalina) ve doğal olarak, özellikle merkezdeki çukur bölgelerle Tokai’de yapılan dutçuluğu saymak gerekir. Orman­lardan elde edilen keresteler, odun kömürü yapılmak üzere îvate’de işle­tilir. Kamış ekimi daha çok Sanyo kıyısında yapılır. Büyükbaş hayvan­cılık Tohoku’da gelişmektedir, ayrı­ca, Güney Honşu’da da önemlidir (süt ve et).

Tohoku hammadde kaynaklarına (joban’da kömür, hidrolik enerji, Akita’da petrol, Akita ve İvate’de bakır, demir, kurşun) sahip olmakla birlikte, sanayi, küçük sanayi ve gıda sanayisiyle sınırlı kalmıştır. Japon Alpleri’nden elde edilen hidroelektrik­ten kaynaklanan çok etkin elektro- kimya ve elektrometalürji sanayile­rinin ve Niigata’daki doğal gazdan kaynaklanan bir kimya sanayisinin bulunduğu merkezdeki havzalarla Kanto bölgesi büyük bir çelişki için­dedir. Doğu kıyısında çeşitli mekanik sanayi kolları yoğunlaşmıştır. Tokai’ nin en ileri olduğu dal dokumadır:

İpek, pamuk, keten, sentetik dokuma (Gifu, Nagoya). Güneydeki büyük sanayi bölgesi Kansay’dadır. Kyoto, Osaka, Kobe, Japonya’nın ikinci mer­kezini oluştururlar ve gelişmeye olan gereksinimleriyle, gelecekte, iç deniz kıyılarının, Nara ve Biva gölü havza­larının kalkınmasını sağlayacaktır.